Corona – Confinement – Déconfinement

Het dagelijkse leven is de laatste maanden in één klap veranderd. Sommige dagen voelen zoals altijd, een beetje gewoontjes zelfs, terwijl andere dagen heel gek voelen. Maar hoe beleven wij de confinement (lockdown) nu eigenlijk?

Ver weg wonen was een bewuste keuze, een keuze waar we  – ook in deze onbekende en bizarre periode –  nog steeds achter staan. De afstand tot Nederland (Brabant/Limburg) is nog steeds 1200 kilometer, maar toch voelt het nu opeens ontzettend ver weg. Het is nu een beetje alsof we aan de andere kant van de wereld wonen. Ver weg van mijn moeder, Marco’s ouders en de rest van onze families en vrienden. 

Begin juli 2019 gingen we naar Nederland, een ongeplande extra reis want het was op verzoek van Marco’s werk. Wat we toen nog niet wisten, is dat die reis bijna een jaar later nog steeds de laatste keer is dat we er waren. Marco’s ouders zijn nog wel begin augustus (’19) een week bij ons op vakantie geweest, maar sindsdien hebben we elkaar niet meer gezien. Mijn moeder en Paul zijn samen met zijn dochter en haar vriend nog wel met nieuwjaar hier geweest.

Een bewuste keuze om pas begin april weer naar Nederland te rijden, ondanks dat er dan al een flinke periode tussen zou zitten. Mijn moeder is in april 60 geworden, dus er zou feest zijn en daar wilden we bij zijn. De wintermaanden in Nederland slaan we bij voorkeur over vanwege het weer en zeker ook vanwege budgettaire redenen gaan we niet ontzettend vaak. We zijn immers nog steeds bezig met ‘de eeuwige verbouwing’.

Maar toen werd het eind februari onzeker of het wel verstandig zou zijn om naar Nederland te rijden. ‘Het zal allemaal wel meevallen’ dachten we toen nog. Wat er daarna allemaal gebeurde en het opeens erg snel ging, dat weten we inmiddels allemaal. Het eerste bezoek van eind maart werd geannuleerd, onze eigen reis naar Nederland mocht niet doorgaan en daarna een fijne week samen met vrienden en hun kinderen in de mei vakantie, een goede vriendin die in mei 2 weken hier zou zijn, mijn moeder en Paul die een week in juni zouden komen…

Alles voorlopig geannuleerd, en dat terwijl we elkaar allemaal voor dit alles al zolang niet zagen, dat maakt het extra verdrietig voor ons persoonlijk. Iedereen heeft er op zijn/haar eigen manier mee te maken, natuurlijk is gezondheid het belangrijkste en mogen we van geluk spreken dat Marco’s werk altijd al ‘télétravail‘ (thuiswerken) is. Juist in deze periode zouden we graag even langs gaan bij familie. Er zijn dan ook extra zorgen wat betreft gezondheid; mijn moeder werkt met Corona patiënten in het ziekenhuis en heeft zelf doodziek in bed gelegen en hier thuis behoort mijn vader tot de risicogroep met zijn COPD. Inmiddels zijn we maanden verder, is mijn moeder gelukkig weer genezen en mijn vader is nog steeds gezond.

De verschillen in maatregelen tussen de landen werkte voor ons persoonlijk ook niet mee aan geruststelling. Terwijl wij hier echt niks mochten en alles heel streng was inclusief boetes en er alleen met een attestation (papiertje) met geldige reden de deur uit gegaan mocht worden, was er naar ons idee nog (te)veel mogelijk in Nederland. Het ziekenhuis bij mam stroomde vol en er werden extra Corona afdelingen gemaakt. Uiteindelijk alles onder controle, maar wij vonden het maar spannend op afstand.

Het moestuin seizoen begon natuurlijk net toen alle winkels, markten etc. gesloten werden. Gelukkig had ik een paar weken eerder al een berg zaadjes gekocht, deze heb ik gedeeld met verschillende buren zodat we allemaal toch onze tuinen konden vullen. In ruil had de buurvrouw dan weer wat extra aardbeienstekjes voor mij, zo geweldig die saamhorigheid hier. Die is er altijd al, maar nu toch net ietsje meer en dat maakt van een negatieve situatie toch iets positiefs.

Na het omploegen met de tractor waren er in de moestuin op verschillende plekken spontaan allerlei plantjes gegroeid. Grotendeels tomatenplantjes, maar ook courgette (of misschien pompoen?) dus dat is nog een verrassing. Het waren zoveel tomatenplantjes dat we ergens anders in de tuin een tomatentuin hebben gemaakt, kunnen we heerlijk zelf een flinke voorraad tomatensaus (passata) van gaan maken.

Boodschappen doen is hier nog steeds niet heel erg prettig, veel uitverkocht, alles is duurder geworden en verplicht een mondkapje. Die mondkapjes hebben we wel vanuit de gemeente gekregen, dat is hier dan weer wel goed geregeld. Ook de hulp vanuit de overheid is hier goed geregeld voor zover wij daar een mening over kunnen hebben, omdat we het zelf niet nodig hebben. Mijn vader krijgt bijvoorbeeld nu eenmalig iets extra’s als chronisch zieke, sowieso is alles wat zijn gezondheid betreft hier echt top geregeld.

Gelukkig hebben wij een grote tuin en een fijn huis, maar 2 maanden lang enkel thuis zijn is zelfs hier uiteindelijk wel ‘saai’. We mochten niet eens een lange wandeling met de honden maken, maar inmiddels mogen we vanaf 11 mei 100 km vanuit huis zijn ipv 1 km (en nu zonder attestation). Alleen Marco ging elke week naar de supermarkt/bakker, maar mijn vader en ik waren 2 maanden lang niet weg geweest..

Toen de bouwmarkt weer beperkt open mocht zijn, heeft Marco wat draad en palen gehaald zodat we een extra stuk moestuin konden maken. Dit stuk is voor de meerjarige planten, zodat de rest wel jaarlijks met de tractor geploegd kan worden voor het nieuwe seizoen. De dag na de eerste fase van de déconfinement zijn we via ‘marktplaats’ een gratis waterboiler gaan ophalen, een uur rijden tussen de wijnvelden en natuur voelt dan als een mini vakantie!

De eerste fase waar we nu in zitten duurt tot begin juni, daarna gaat ook besloten worden of de grenzen weer open mogen of niet. In deze eerste fase mogen we ook weer beperkt en op gepaste afstand op bezoek, tot 100 km, dus wij zijn regelmatig bij onze vrienden (onze buren) te vinden en zij bij ons. Dat contact wordt steeds hechter dus dat is ontzettend fijn dat het weer mag! Nu de rest nog, we wachten af…